ไม่ผ่านโปร ตกงานรับปีใหม่ โดยไม่ทราบเหตุผล

วันที่ผ่านมา เราทำงานอยู่ดีดี ก็โดนฝ่ายบุคคลเรียกเข้าไปคุย บอกกับเราว่า ที่ทำงานไม่ต่อสัญญาแล้วนะ เรางงมาก เครียดมากด้วย จึงสอบถามไปว่า

เรา > สาเหตุเพราะอะไรหรือ เราจึงไม่ได้ต่อสัญญา

ฝ่ายบุคคล > อ้าว แล้วน้องจะถามไปทำไมล่ะคะ?

เรา> ก็..(งงอ่ะ?? ถามไม่ได้เหรอ???) หนูอยากทราบว่าหนูมีความผิดเรื่องอะไร ทำไมหนูถึงไม่ได้ต่อสัญญากับที่นี่น่ะค่ะ

ฝ่ายบุคคล> น้องจะรู้ไปทำไม น้องรู้แล้วมีประโยชน์อะไรหรอ?

เรา > คือว่า เผื่อว่าหนูทำอะไรที่ผิด หนูจะได้รู้และก็แก้ไขตัวเอง แล้วจะได้ไม่ทำผิดซ้ำอีกค่ะ

ฝ่ายบุคคล > พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ผู้ใหญ่เขาไม่ต่อสัญญาน่ะ แต่โดยรวมพี่ก็ประเมินให้เราผ่านนะ แต่ผู้ใหญ่ไม่เซ็น อ่ะนี่ ใบลาออก เขียนซะ

เรา > งั้นหนูขอเดินไปสอบถามผู้ใหญ่ก่อน แล้วเดี๋ยวจะกลับมาเขียนใบลาได้มั้ยคะ?

ฝ่ายบุคคล > งั้นน้องไม่ต้องเขียนก็ได้ อยากทำอะไรก็เชิญ (อ้าวว??)

เรา> เงียบไปพักนึง...โอเคค่ะ แล้วจะให้เขียนเหตุผลว่าอะไรคะ??

ฝ่ายบุคคล> ก็เขียนอะไรก็ได้ เขียนๆไป กลางๆนะ อย่าให้เสียถึงบริษัท

คือ เราเจ็บช้ำมากๆ จำใจต้องเขียนไปว่าศึกษาต่อ เพราะน่าจะเป็นทางที่ดูกลางๆที่สุดละ ทั้งที่เราก็ไม่มีเงินจะเรียนต่อ แล้วก็ต้องมาโดนบังคับให้ออก ทั้งที่เราทำงานได้เพียงแค่ 1 เดือนเศษๆ เท่านั้น ซึ้อชุด เสื้อผ้า อุปกรณ์ต่างๆ ที่เกี่ยวข้องไปเยอะมากๆ เราหมดเงินไปมากมายที่ไปยืมมากินช่วงที่ไปทำงาน

เพราะอะไร เขาถึงบอกเราไม่ได้กับเหตุผลที่เราไม่ผ่านโปรคะ??? มันเป็นความลับหรอ เราไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เราไม่เคยไปทำงานสาย ไม่เคยแต่งกายผิดระเบียบ ไม่เคยขาด ลา ไม่เคยทำอุปกรณ์ชำรุดเสียหาย และเรามนุษยสัมพันธ์กับคนรอบข้างดี แม้เราจะไปทำงานแค่ 1 เดือน แต่เราก็มีเพื่อนที่เข้าใจเรา เราไม่เคยนินทาใคร แล้วเพราะอะไรเราถึงโดนบีบให้ออกโดยไร้สาเหตุเช่นนี้??

หาทางออกไม่เจอเลย มืดไปหมด ตกงานมาก็นาน ทำงานได้เดือนเดียว ก็ต้องมาออกแบบนี้ เราเสียใจนะ นั่งน้ำตานองในวันเกิดตัวเอง มองไม่เห็นวันข้างหน้าเลยค่ะ
แก้ไขข้อความเมื่อ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 11
ก็แค่สู้ต่อนะครับ...สู้ๆ ผมเองไม่ได้โบนัสยังไม่เท่าไร นี่ยังไม่ได้เงินเดือนอีก เงินไม่ออก ดีเลย์ไปไม่มีกำหนด ต้องหาตรงโน้นนี่มาเติม มาหมุนกันไป ทำไงได้ ชีวิตต้องเดินต่อ มัวแต่โทษคนอื่น ก็ไม่มีใครในโลกเห็นใจหรอก
ชีวิตอยู่ด้วยความหวังอ่ะนะ ต้องเต็มที่กับมัน เพราะเป็นชีวิตของเรา

ผมก็เคยโดนทั้งไล่ออก และให้คนอื่นออก
ในวันหนึ่งที่น้องได้ก้าวขึ้นไปอยู่ในจุดๆ นั้น อายุมากขึ้น น้องก็จะเข้าใจ และไม่โทษใครครับ ในจุดนั้น น้องจะเห็นเด็กบางคนที่ไม่เหมาะกับองค์กร เด็กบางคนที่ไม่ว่าพยายามยังไง ก็ทำไม่ได้ ก็ต้องให้โอกาสเขาได้ไปหาสิ่งที่เหมาะกว่าครับ

น้องเป็นนก บริษัทเป็นบ่อน้ำ ต้องการปลา น้องไม่ใช่ปลา น้องก็ต้องออกจากบ่อ แล้วบินจากไป ไปสู่บริษัทที่หากินบนท้องฟ้า บริษัทที่เข้ากันได้กับความสามารถของตัวเอง

ถ้าไม่มี คิดเลยครับ ว่าเราจะสามารถสร้างบริษัทแบบนั้นเองบ้างได้มั้ย จะเริ่มยังไง ทำยังไง
สู้ๆ ครับ ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ น้องจะมีเรื่องที่เก็บไว้เล่าให้ลูกหลานได้ฟัง

ที่สำคัญ กระแสเงินสดต้องอย่าให้ขาดมือ กำเงินสดไว้ อย่าใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย อย่าอ้างว่าแก้เครียด แล้วใช้เงินเพลิน ถ้าเข้าน้อย ออกต้องน้อยกว่า ชีวิตจึงจะรอดได้ จนกว่าท้องฟ้าจะมีสีทอง ผ่องอำไพ...
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่